เดอลาครูซขึ้นชกมวยสากลครั้งแรกเมื่อ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 แพ้คะแนน แจ๊กกี้ คอลลามาร์ หลังจากนั้น ก็ขึ้นชกชนะเป็นส่วนใหญ่ จนได้ชิงแชมป์โลกเยาวชนรุ่น มินิมัมเวท WBC ที่ว่างเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2545 แพ้คะแนน โอเล่ห์ดง ศิษย์เสมอชัย ต่อมา ได้ขึ้นชิงแชมป์โลกเยาวชนรุ่นไลท์ฟลายเวท WBC เมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2546 ซึ่งคราวนี้เดอลาครูซเป็นฝ่ายชนะน็อค สาลิกาเล็ก อ.เอกรินทร์ ยก 2 ได้แชมป์มาครอง แต่พอป้องกันแชมป์ครั้งแรก ก็เป็นฝ่ายแพ้คะแนน สาลิกาเล็ก เสียแชมป์ไปเมื่อ 5 มิถุนายน พ.ศ. 2546 จากนั้น เดอลาครูซได้ขึ้นชกในรายการ 2003 PPBL FLYWEIGHT TOURNAMENT เมื่อ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2546 ปรากฏว่าเสมอกับจูน อีบาเล ตกรอบ ต่อมา เดอลาครูซขึ้นชิงแชมป์เงารุ่นมินิมัมเวท WBC เมื่อ 26 กันยายน พ.ศ. 2546 ปรากฏว่าเป็นฝ่ายชนะคะแนนเออร์เนสโต รูบิลลาร์ ได้แชมป์ไปครอง จากนั้น เดอลาครูซไปชกนอกรอบชนะที่ญี่ปุ่นสองครั้ง และชกชนะน็อค เดชศักดิ์ ศิษย์สายทอง ยก 1 ที่ฟิลิปปินส์ ก่อนจะขึ้นชิงแชมป์ฟิลิปปินส์รุ่นมินิม้มเวทเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2549 แพ้น็อค ฟลอเรนเต คอนเดส ยก 5 ได้ไปชิงแชมป์โลกรุ่นมินิมัมเวท IBO ที่แอฟริกาใต้ในปีเดียวกันนั้นก็เป็นฝ่ายแพ้น็อค ไม่ได้แชมป์

เดอลาครูซได้ครองแชมป์ฟิลิปปินส์รุ่นมินิมัมเวทเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550 ชนะคะแนน ฟาบิโอ มาร์ฟา ได้แชมป์มาครอง แต่พอป้องกันแชมป์ครั้งแรกก็เสียแชมป์ แพ้คะแนน เดนเวอร์ คูเอโญ เมื่อ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2550 ต่อมา ได้ชิงแชมป์โลกเยาวชนรุ่นมินิมัมเวท WBC เมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2550แพ้น็อค วันเฮง มีนะโยธิน ยก 5 และเมื่อขึ้นชิงแชมป์ฟิลิปปินส์คืนจากคูเอโญเมื่อ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551 ก็ทำได้เพียงเสมอกันโดยเทคนิคเพราะหัวชนกันแตกโดยอุบัติเหตุ เดอลาครูซได้ครองแชมป์อีกครั้งเมื่อ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2551 เมื่อชิงแชมป์ IBF แพนแปซิฟิกรุ่นไลท์ฟลายเวทที่ว่าง ชนะน็อค สำราญศักดิ์ สิงห์มนัสศักดิ์ ยก 1 แต่พอป้องกันแชมป์ครั้งแรกก็เป็นฝ่ายแพ้น็อค ซอนนี บอยจาโร ยก 6 เสียแชมป์ไปเมื่อ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2553 จากนั้นก็ไม่ได้ชกมวยอีกเล